সপ্তদশ আৰু অষ্টাদশ শতিকাৰ অসমৰ বুৰঞ্জীয়ে মানসপটত উদ্ভাসিত কৰে দুগৰাকী নাৰীৰ নাম ৷ সম্পূৰ্ণ বিপৰীত চৰিত্ৰৰ এই দুই নাৰীয়ে বুৰঞ্জীৰ পাটত নিজৰ নাম লিখি গৈছে ৷ আহক, আমি এই দুগৰাকী নাৰীক স্মৰণ কৰোঁ ৷

জীৱনে শিকায়।যন্ত্ৰণাৰ চাদৰ খনে বাৰে বাৰে মেৰিয়াই ধৰে।সপোন ভাঙে,ভাঙে হৃদয়।বুকুত বিষাদ কঢ়িয়াই আনন্দৰ মুখা পিন্ধি ধুনীয়া হাহি এটাৰে অহৰহ যাতায়াত জীৱন পথত।ক্লান্ততাৰ শেষহীনতাৰে পিষ্ট আমি মুখা পিন্ধা প্ৰতিজন লোক।নিজক কৰ্ষণ কৰি কৰি ভাগৰুৱা জীৱনৰ আমি প্ৰতিজন পথচাৰী।হেৰুৱাই হেৰুৱাই নিস্ব আমি।হেৰুৱাবলৈ বাকী নথকা বাবেই হয়তো আমি নিৰ্ভিক।কিহৰ ভয়।কামিহাৰৰ মৰমৰনি কেৱল শুনো নিজে।হৃদয়ৰ তেজ বিয়পে আনে নেদেখা।প্ৰ