সপ্তদশ আৰু অষ্টাদশ শতিকাৰ অসমৰ বুৰঞ্জীয়ে মানসপটত উদ্ভাসিত কৰে দুগৰাকী নাৰীৰ নাম ৷ সম্পূৰ্ণ বিপৰীত চৰিত্ৰৰ এই দুই নাৰীয়ে বুৰঞ্জীৰ পাটত নিজৰ নাম লিখি গৈছে ৷ আহক, আমি এই দুগৰাকী নাৰীক স্মৰণ কৰোঁ ৷

পৃথিৱীৰ প্ৰথম মহাকাব্য ৰামায়ণ সৃষ্টি হৈছিল ভাৰতত ৷ বিশ্বৰ সৰ্ববৃহৎ মহাকাব্য মহাভাৰতও ভাৰতৰেই অৱদান ৷ কোনো প্ৰান্তীয় ভাষাত প্ৰথম ৰামায়ণ অনুবাদ কৰে বা কিছু নিজত্ব প্ৰদান কৰে চৌদ্ধ শতিকাৰ শেষৰ ফালে অপ্ৰমাদী কবি মাধৱ কন্দলীয়ে অসমীয়া ভাষাত ৰামায়ণ কাব্য লিখি; তেওঁৰ এই কামৰ প্ৰধান পৃষ্ঠপোষক আছিল বৰাহী ৰজা মহামাণিক্য ৷ সাহিত্যৰ এই পৰম্পৰাই জনমানসত প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰা স্বাভাৱ

জীৱনে শিকায়।যন্ত্ৰণাৰ চাদৰ খনে বাৰে বাৰে মেৰিয়াই ধৰে।সপোন ভাঙে,ভাঙে হৃদয়।বুকুত বিষাদ কঢ়িয়াই আনন্দৰ মুখা পিন্ধি ধুনীয়া হাহি এটাৰে অহৰহ যাতায়াত জীৱন পথত।ক্লান্ততাৰ শেষহীনতাৰে পিষ্ট আমি মুখা পিন্ধা প্ৰতিজন লোক।নিজক কৰ্ষণ কৰি কৰি ভাগৰুৱা জীৱনৰ আমি প্ৰতিজন পথচাৰী।হেৰুৱাই হেৰুৱাই নিস্ব আমি।হেৰুৱাবলৈ বাকী নথকা বাবেই হয়তো আমি নিৰ্ভিক।কিহৰ ভয়।কামিহাৰৰ মৰমৰনি কেৱল শুনো নিজে।হৃদয়ৰ তেজ বিয়পে আনে নেদেখা।প্ৰ