শৈশৱ আৰু কৈশোৰৰ
সেই বালিচৰবোৰ,
সেই নাম নজনা চাপৰি,
সেই বিভোড় গধূলিৰ
নদীৰ পাৰ ৷

সূৰ্য্যৰ হেঙুল বৰণেৰে
উদ্ভাসিত সেই দিনবোৰ
যেতিয়া সূৰ্য্য হেৰাইছিল
দিহিঙৰ বুকুত ৷ 

আজিও আছেনে সেই আভা,
সেই নদীৰ সুবাস?
সূৰ্য্যটো আজিও ডুবেনে
দিহিঙৰ বুকুত?

যান্ত্ৰিকতাৰ প্ৰেক্ষাগৃহৰ
অনতি দূৰৰ পৰা
দিহিঙে মোক মাতে ৷

নাৱৰীয়াই মৰমতে 
নদী দিয়ে কৰি পাৰ,
আৰু পুৰণি গাঁৱৰ ককাইদেৱে
দেখুৱাই নিজৰ গাওঁ - 
মাথোঁ এৰি থৈ যায় 
নদীৰ পাৰৰ সেইখন গাওঁ ৷

উভতিব খুজি নদীৰ পাৰৰ পৰা
দেখোঁ মচি থোৱা সেই ঘৰ
আৰু দেখোঁ গোঁসাইঘৰৰ পৰা অহা...

:সেয়া দেখোন আই ৷
:নহয় মইনা, সেয়া মাছ বেচা বাই ৷
:দেউতাক মোৰ বাবে এটুকুৰা মাছ
সৰহকৈ দিয়ে, তেওঁ নহয় জানোঁ মোৰ আই?

আইৰ সতে আহোঁ ঘূৰি ৷ 
মাক কৈ থৈ যায়-
:মইনাটোক ভালকৈ ৰাখিব সদায় ৷

মোক সাৱটি মায়ে কান্দে
: তই কিয় ইমান স্বপ্নাতুৰ? 
জীৱনৰ বাটত সপোনবোৰ
যায় হেৰাই ৷

যমুনাৰ কলুষিত পানীত 
সূৰ্য্যটোৱে বৰ কষ্ট পায়,
হেঙুলীয়া ৰঙবোৰ হেৰাই যায়,
আৰাৱল্লীৰ মাজত গৈ লুকাই ৷

কিন্তু আজি দূৰৰ সেই গছবোৰ
হেঙুলীয়া কিয়?
কিয় মোক দিয়ে সোঁৱৰাই,
কিয় মোক নিয়ে ওভোটাই,
সুৰুজে কিয় মাতে ৰিঙিয়াই ৷

দিহিঙখন চাগে' তাতে বৈ যায়...
মোৰ মনত তোলপাৰ লগাই
সূৰ্য্যটো আকৌ দিহিঙত ডুব যায় ৷

                         +৯১৮৮২৬৮০৩০৩০